Dag 10

Deze ochtend heel vroeg opgestaan, want vanuit Berg-en-dal in het Krugerpark zouden we naar St.-lucia rijden. Dit is een dorpje aan de Indische oceaan dat bekend staat om de krokodillen en Nijlpaarden en dat (volgens de verhalen van mensen die we tegenkwamen) erg mooi moet zijn. Maar voor we daar waren, hadden we nog wel een 10 uur durende autorit voor de boeg. Omdat we liefst voor het donker aankomen (enerzijds omdat in het donker zoeken niet evident is, anderzijds omdat het na zonsondergang niet altijd even veilig is in Zuid-Afrika) en het erg vroeg donker is, moesten we dus vroeg vertrekken. Een lange autorit, maar eigenlijk is 10 uur in de auto hier alles behalve vervelend. Je ziet alle verschillende aspecten van het land. Landschappen veranderen van uitgestrekte savanne naar adembenemende berglandschappen, naar de stad waar iedereen op en over de weg loopt en er soms enorme chaos heerst (toch naar ons Westers gevoel), naar meer de afgelegen zandpaden waar mensen soms letterlijk tussen vier planken wonen, naar supermodel zee-uitzichten. Uiteindelijk kwamen we aan in St.-lucia. Het was even zoeken naar Zulani, het guest house waar we 3 nachten zouden blijven, maar uiteindelijk hebben we het gevonden. Een beetje tegen de verwachting in is het dorp echt van een klein gestalte, letterlijk enkele straten groot, maar wel erg gezellig. Toen we in het gastenverblijf aankwamen, was er wat opschudding over het feit dat er twee mannen kwamen aankloppen. De vrouw die ons ontving was niet de eigenares, en greep na ons binnen gelaten te hebben meteen naar de telefoon. We hoorde haar enigszins ongerust een aantal keer herhalen: they're two men. Vervolgens moest Roel aan de telefoon komen om de eigenares te verzekeren dat het oké was dat we 1 kamer hadden. We kregen dan een andere kamer toegewezen dan degene die we oorspronkelijk hadden. Deze kamer was groter, maar de bedden konden uit elkaar en de kamermeisjes stonden erop dat dit ook gebeurde. Om alle verwarring te vermijden besloten we dan ook maar om niet te zeggen dat we just friends zijn, maar brothers. Tot u spreekt vandaag dus Robbin Huibers.
Even later maakten we in levenden lijve kennis met de gastvrouw, June. Een boutmaffe, maar geweldige, spontane en gastvrije vrouw van eind 50, begin 60. Ze verontschuldigde zich uitgebreid voor het feit dat ze er niet was bij het onthaal. "I am a little bit upset, because something terrible happened today, but we don't mention it. We don't dwell, there's no time for dwelling." Sensitief als we zijn vroegen we haar dan ook niet deze blijkbaar emotioneel geladen ervaring uit de diepen, maar toch herhaalde ze deze woorden een achttal keer in het gesprek. Intussen was June al 4 keer de keuken ingewandeld om ons een glas wijn in te schenken, maar was telkens met lege handen teruggekeerd. De vijfde keer kwam ze met een hele kan wijn aanzetten en drie gigantische glazen, die ze dan ook nog tot de rand volgoot. Blijkbaar kon ze onze sensitiviteit rond de vreselijke ervaring die zich vandaag in haar belevingswereld had voorgedaan niet langer verdragen. Het moest haar van het hart: "Something terrible happened today: Someone got murdered in town." Daarna nog een vijftal vermeldingen van het feit dat something terrible happened, but we don't mention it, een drietal keer de vraag of we roken en eveneens drie keer de vraag: Someone of you is vegetarian? Naarmate de wijn meer in de man geraakte, werd het gesprek dramatischer maar tegelijkertijd hilarischer. Toen we het gesprek wijselijk afrondden en weer naar onze kamer gingen hadden we, zodra de deur dicht ging 5 minuten nodig om de ingehouden slappe lach te bevrijden. Daarna gingen we eten in een door June aangeraden restaurantje, maar nu lekker naar bed. Tot morgen!